Belbus geeft Zandvoorters veilige "armen en benen"| door Tom Hendriks
Behendig schuift Hans Verduijn de gele Belbus in een van de schaarse parkeerplekken op de Grote Krocht. Snel kruipt hij achter het stuur vandaan om de schuifdeur te openen voor zijn passagiers en zorgzaam de helpende hand te bieden bij het uitstappen. Er moeten op deze regenachtige oktoberdag toch boodschappen worden gedaan. Rustig informeert hij hoe laat hij wordt verwacht voor de terugreis, wipt weer achter het stuur, maakt een aantekening en start snel de motor. Want de volgende klant wacht al op dit vervoermiddel van Pluspunt, dat de Zandvoorters veilige “armen en benen” geeft.
Na een aantal portretten van vrijwilligers te hebben geschreven leek het mij goed zelf te ervaren, wat de bezigheden van vrijwilligers kunnen zijn. Daarom rij ik op deze barre herfstdag een dagdeel mee op de Belbus. Hans Verduijn (67) is een van de tien vaste chauffeurs van de bus en er zitten ook nog tien vrijwilligers op de reservebank. Maar chauffeurs zijn nog altijd welkom, aldus Kitty Schilpzand, die bij Pluspunt o.a. de Belbus coördineert.
Hans Verduijn zit na zijn pensionering al zeven jaar “op de bok”. Eerst de hele donderdag, sinds enige tijd alleen de ochtend. Maar wel op donderdag, want dan kent hij zijn klantjes en weet hij wat er van hem wordt gevraagd naast het chaufferen. “Het is toch zwaarder werk dan je denkt. Je moet een goeie rug hebben”, aldus Hans, terwijl hij de Belbus door het centrum manoeuvreert.
De Belbus van Pluspunt rijdt al meer dan 25 jaar en is zo'n bekende verschijning, dat hij door het overige wegverkeer met veel egards wordt behandeld. Als de weg een beetje nauw is krijgt de Belbus-chauffeur meestal de voorrang en ook wordt niet moeilijk gedaan als bij het in- en uitstappen het verkeer een beetje wordt opgehouden. Alleen de dienders willen soms wel eens lastig zijn als de bus ergens wat scheef geparkeerd staat.
Maar op deze regenachtige dag vol windvlagen gaan onze ritten voorspoedig. Hans heeft een ophaalschema met ruime marges. De meeste ritjes gaan naar de winkels in het centrum, één naar de fysiotherapeut. En de passagiers zijn allemaal dames, sommigen slecht ter been. Zij laten zich dan ook graag de bus in en uit helpen.
Iedereen, die 55 jaar of ouder is kan gebruik maken van de Belbus voor ritjes in Zandvoort en Bentveld. Maar het zijn vooral de dames, die zich laten vervoeren, al dan niet met rollator. Per rit kunnen maximaal 8 passagiers worden meegenomen. Een enkele reis kost 65 eurocent, een retourtje het dubbele.
Daarvan kunnen de kosten van de bus natuurlijk lang niet worden betaald, maar gelukkig zijn er sponsors, die als dank hun naam op de bus krijgen. En wie de Belbus ziet rijden ziet ook in één ogenblik, dat er nog genoeg plek is voor sponsors.
Uiterlijk een dag van tevoren moet de bus zijn gereserveerd, tenzij er echt sprake is van een noodgeval. De bus rijdt op werkdagen van 9 tot 17 uur, behoudens de lunchpauze en op zondag maakt de Protestantse kerk met eigen chauffeurs er gebruik van. Ook 's avonds kan er worden gereden, als er bijvoorbeeld evenementen zijn in het dorp, maar merkwaardig genoeg wordt daar nog weinig gebruik van gemaakt.
Terwijl Hans en haar hulp geduldig wachten komt een mevrouw langzaam de trap af van haar flatgebouw zonder lift. Zij gaat naar de kapper in het centrum, terwijl de hulp dan de boodschappen doet. “Het is mijn enige uitje”, vertelt zij en zij is niet alleen vol lof over haar hulp, maar ook over het bestaan van de Belbus. Straks worden zij weer opgehaald bij het wachtbankje in de supermarkt aan de Grote Krocht.
Ondanks de regen staat de volgende klant alweer kant-en-klaar te wachten voor de huisdeur. Ook zij wil naar de Grote Krocht, waar de bank, de super en Zeeman op haar klandizie wachten. Op de terugreis neemt Hans een pak gratis dagbladen mee, die in het gebouw van Pluspunt ter lezing worden neergelegd. En een accordeon, die na een evenement bij Pluspunt is blijven staan, wordt bij de eigenaresse thuis bezorgd.
Dan is er even schrik. Bij een mevrouw, die opgehaald wil worden, zijn de gordijnen potdicht. Aanbellen geeft geen resultaat. Net als Hans zijn mobieltje pakt om met de centrale te bellen en eventueel alarm te slaan gaat toch de buitendeur open. De klant is nog in nachtkledij en was vergeten, dat zij de bus had besteld. Opgelucht dat er verder niets aan de hand is stapt Hans weer in.
In het schema past even een “bakkie doen”in Pluspunt en dan wordt het tijd de diverse dames met hun gevulde boodschappentassen naar huis te rijden. Onderweg worden ervaringen uitgewisseld. Een van de dames vertelt onlangs in een supermarkt van haar portemonnee te zijn beroofd. “Ïk werd aangesproken door een meisje en zo afgeleid. Gelukkig was mijn zoon in de buurt en konden we snel de passen en zo laten blokkeren. Maar je verliest wel je vertrouwen in de mensen”. Gelukkig kan zij ditmaal compleet met beurs in de bus stappen. Maar zij denkt dat er opnieuw een poging is gedaan, die zij echter heeft afgewimpeld.
Een andere passagier, getooid met een plastic regenkap, ziet mij tijdens het instappen foto's maken. Even later vraagt zij, waar die foto's voor bestemd zijn. Voor de krant? Geen sprake van, ze heeft vroeger genoeg in de krant gestaan. Ik bezweer haar de foto niet te zullen gebruiken, maar de argwaan blijft, zo zal later blijken.
Als het rittenlijstje is afgehandeld stuurt Hans Verduijn de Belbus richtin Pluspunt, blij dat er geen nare dingen zijn gebeurd. Alle chauffeurs hebben dan wel naast hun rijbewijs het ehbo-diploma, maar op narigheid zit niemand te wachten. Met veel precisie manoeuvreert hij de bus op zijn plek en gaat naar binnen om het mobieltje en de papieren in te leveren. En dan nog even keurig een angstig telefoontje beantwoorden. “Nee mevrouw, heus niet. Uw foto komt echt niet in de krant”.